FILARY SPOŁECZNEGO
ROZWOJU LUDZKOŚCI
I METODY PATOLOGIZACJI
NA PRZESTRZENI WIEKÓW
FILARY EUROPY
HAPLOGRUPY
Cz. I
"HISTORIA GATUNKU LUDZKIEGO, ŻYJĄCEGO NA PÓŁWYSPIE, KTÓRY DZIŚ NAZYWAMY EUROPĄ LICZY SOBIE JAKIEŚ SIEDEMSET CZY OSIEMSET TYSIĘCY LAT (...) GDYBY PRZEMIJANIE CZASU W PREHISTORII NA PÓŁWYSPIE LICZYĆ W SKALI 1:100, TO POJAWIENIE SIĘ CZŁOWIEKA EPOKI NOWOŻYTNEJ (...) PRZYPADAŁOBY GDZIEŚ W OKOLICY PUNKTU 94 (...) WCZESNE POCZĄTKI TAK ZWANEJ REWOLUCJI NEOLITYCZNEJ - W OKOLICY PUNKTU 99"
NORMAN DAVIES
(brytyjski historyk)
Ok. 18 000 r. p.n.e. stało się coś nieprawdopodobnego, co odmieniło na zawsze losy dzisiejszego świata i całej Ludzkości. Oto bowiem ze wschodnich terenów największego kontynentu na Ziemi - Eurazji, wyszły grupy migrantów, które kierowały się na zachód. Co było tego powodem? Oficjalnie nie wiadomo, nieoficjalnie zaś było to związane z upadkiem tajemniczego, wielkiego wschodniego królestwa Ariów, które w mitach i legendach otrzymało nazwę "Kolebki". Ten właśnie okres jest niesłychanie ważny, bowiem to wówczas (powoli i etapami) całkowicie zmieniło się genetyczne oblicze terenów leżących za Uralem, które otrzymają potem nazwę - Europy. Kim jednak byli ci migranci (uciekinierzy?) którzy zasiedlili ten kontynent? Na tak postawione pytanie nie można odpowiedzieć inaczej, jak tylko kierując się badaniami genetycznymi, gdyż jedynie genetyka wyklucza jakiekolwiek "może", "prawdopodobnie", "ale", "gdyby" - tam nie ma gdybania, tam 1+1 zawsze równa się 2, a 1-1 zawsze wychodzi 0, bez żadnych niedomówień i przypuszczeń. I oto właśnie owa genetyka przynosi nam niesamowitą odpowiedź, a mianowicie - na kontynent, który następnie otrzyma nazwę Europa, migrowały dwie fale przybyszy ze wschodu, posiadające dominujące haplogrupy krwi - R1a1 i R1b1.
Dominującą i największą okazała się grupa ludności, posiadająca haplogrupę R1a1. Obie grupy, które rozpoczęły swą migrację do Europy w wyżej wspomnianym okresie, należą do wspólnego pnia genetycznego, który zaczął się dzielić już ok. 24 200 lat p.n.e. (jeszcze w Azji), skąd pochodzi tzw.: "Chłopiec z Mal'ta" - (nad Bajkałem) genetyczny praojciec ludności z haplogrupą R1b1 (czyli ludności celtyckiej, a szerzej całej ludności zachodnioeuropejskiej). Wyodrębnienie się ludności celtyckiej następowało jednak etapami i trwało do ok. 20 000 r. p.n.e. Pierwotną bowiem ludnością dominującą w ówczesnej Azji, byli tzw: Ariowie/Praindoeuropejczycy, których geny, są tożsame z genami Słowian. Była to więc ludność praindoeuropejsko-słowiańsko-bałtyjska (istnienie ojcowskiego - czyli posiadającego wspólnego męskiego przodka - rodu aryjsko-słowiańskiego R1a1, jest znane sprzed roku 31 900 p.n.e.). Przybysze z Azji, migrujący do Europy, nie zastali jej jednak zupełnie bezludnej. Zasiedlała ją grupa ludności, posiadająca haplogrupę I1 i I2 oraz J1 i J2. Nie byli oni również jednak pierwotnymi mieszkańcami kontynentu europejskiego, zajęli oni miejsce tzw.: "Człowieka bohunickiego" (zwanego również "Człowiekiem z Cro-Magnon"), który zupełnie wymarł ok. 40 000 r. p.n.e. na skutek (zapewne) oziębienia klimatu i gwałtownych erupcji wulkanicznych. Jego miejsce zajął (ok. 38 000 r. p.n.e.) spokrewniony z nim, tzw.: "Człowiek oryniacki" (lub też "Człowiek z Kostienek"). Była to właśnie migrująca z terenów Bliskiego Wschodu, grupa ludności o łączonej haplogrupie IJ-M429 (obie grupy ludności - Człowiek z Cro-Magnon i Człowiek oryniacki są sobie pokrewne, gdyż pochodzą z jednego pnia genetycznego, który podzielił się na Bliskim Wschodzie ok. 50 000 r. p.n.e. na grupę IJ - Cro-Magnon i grupę IJ-M429 - oryniacką).
Nie byli to Indoeuropejczycy/Ariowie, to była raczej ludność o ciemniejszym (choć nie czarnym) kolorze skóry, migrująca z kierunku bliskowschodniego, w przeciwieństwie do białych Ariów-Indoeuropejczyków-Słowian i Celtów z terenów Azji Wschodniej (miejsce istnienia legendarnej "Kolebki" plemion aryjskich). Ludność oryniacka stworzyła swoją kulturę, której rozkwit nastąpił w okresie 35 000 p.n.e. - 29 000 r. p.n.e. Ok. 28 000 r. p.n.e. ze wspólnej grupy IJ-M429 wyodrębniła się tzw.: "grupa ludności północnej" - I-M170 (choć do podziału doszło na terenach dzisiejszych Bałkanów), która potem, migrując na północ, została zdziesiątkowana panującymi tam ciężkimi warunkami pogodowymi. Natomiast pozostała na Bałkanach ludność IJ, podzieliła się ponownie na "grupę południową" J-M304. Gdy rozpoczęło się ostatnie wielkie zlodowacenie Europy (ok. 20 000 r. p.n.e.) "grupa południowa" w swej większości wyemigrowała na wschód (tereny Kaukazu), a "grupa północna" została zdziesiątkowana i rozbita, tak, iż po tym okresie mamy do czynienia jedynie z niewielkimi grupkami plemion, które dodatkowo jeszcze się podzieliły. I tak z haplogrupy I (M170) wyłoniła się (ok. 22 000 r. p.n.e.) tzw.: "grupa germańska" czyli I1 (M253). Wraz z cofaniem się zlodowacenia, zajmowali oni kolejne ziemie na północy, w tym dzisiejsze Niemcy, Polskę, oraz oczywiście Skandynawię (gdzie stworzyli wielkie przedneolityczne kultury). To właśnie tzw.: "grupa germańska" I1 starła się po raz pierwszy z przybywającymi do Europy plemionami aryjskich Słowian i Celtów. Nim jednak do tego doszło, ok. 21/20 000 r. p.n.e. wyodrębniła się kolejna grupa - I2-L460, która zasiedliła tereny dzisiejszej Hiszpanii i Portugalii, Półwysep Apeniński, południową Francję, Anglię, Irlandię oraz tereny południowych Niemiec. Ta ostatnia grupa zostanie wchłonięta przez Słowian i Celtów i przekształcona w słowiańską grupę I2a2 (M423).
Oczywiście nie nastąpiło to od razu. Proces ekspansji trwał bowiem bardzo powoli, a grupy "germańskie" długo opierały się aryjskiej inwazji. Przez pierwsze 4 000 lat nie udało się aryjskim Indoeuropejczykom wejść na Bałkany. Dopiero ok. 14 000 r. p.n.e zorganizowali oni ekspansję w kierunku południowym, na Bliski Wschód (gdzie wyodrębniła się słowiańska gałąź bliskowschodnia R1-YP5018, a część weszła do Egiptu i Tunezji (R1-YP1272). Ok. 12 000 r. p.n.e. Słowianie przeprowadzili swoją pierwszą, udaną ekspansję na Europę, która wyszła właśnie z terenów Bliskiego Wschodu. Tej inwazji już przedstawiciele "grupy germańskiej" I1 nie byli w stanie powstrzymać, choć całkowite opanowanie Bałkanów i dojście do Bałtyku, zajęło Ariom/Słowianom kolejne ok. 4 000 lat. Ok. 8 500 r. p.n.e. wyodrębniła się główna i najsilniejsza grupa ludności słowiańskiej - R1-M417. Z tej grupy wyłoni się zaś (ok. 6 400 r. p.n.e.) praojciec wszystkich ludów słowiańskich Europy Środkowej i Wschodniej - tzw.: "Człowiek z Jeleniej Wyspy", zwany również "Karelczykiem" lub... "Pierwszym Polakiem". Pełnił w swym plemieniu funkcję przywódcy plemienia oraz (zapewne) szamana. Uważany jest dziś za ojca wszystkich plemion Polaków i niektórych innych słowiańskich ludów południowo i wschodnioeuropejskich.
Podczas tej ekspansji, trwającej 4 000 lat, ludność zamieszkująca Bałkany (I2) została wchłonięta przez Słowian (prawdopodobnie w wiekszości bez walki), natomiast grupa (I1) była wypierana na północ (w kierunku Skandynawii), zapewne tutaj dochodziło już do walki zbrojnej. Ok. 7 600 r. p.n.e. Słowianie zajęli już ziemie całych północnych Niemiec, Holandii, Belgii, północnej Francji a nawet przeprawili się do południowej Brytanii. Od tej chwili, aż do ok. 4 200 r. p.n.e. Słowianie byli jedynymi panami większej części Europy (poza południową Francją, Półwyspem Iberyjskim, Południową Italią, wyspami śródziemnomorskimi, terenami dzisiejszej Grecji i oczywiście obszarem dzisiejszej Skandynawii). Ich władza rozciągała się nawet na tereny dzisiejszego Iranu i północnych Indii. Dopiero ok. 4 200 r. p.n.e. ma miejsce pierwsza ekspansja ludności celtyckiej na słowiańską Europę. Dochodzi do walk pomiędzy Ariami wywodzącymi się z tego samego pionu genetycznego, czego efektem jest (do ok. 4 000 r. p.n.e.) opanowanie części środkowej Europy przez plemiona celtyckie z kultury halsztackiej (tereny dzisiejszej Austrii, południowych Niemiec i Szwajcarii). Wzajemna rywalizacja plemion słowiańskich i celtyckich po roku 4 000 p.n.e. ustępuje miejsca współpracy i kooperacji (dochodzi nawet do łączenia rodzin - stąd dziś wspólne geny słowiańsko-celtyckie zamieszkujące jedno terytorium), a pokój utrzymuje się przez kolejne 2 000 lat.
Ok. 2 250 r. p.n.e. plemiona celtyckie wkraczają do dzisiejszej Francji i bardzo szybko wypierają stamtąd dotychczasową niearyjską ludność - I2. Pochód Celtów przez Francję (czyli Galię) znamionują płonące wioski plemion o haplogrupie I2, którzy albo uciekają na południe (częściowo tereny Akwitanii, lub przechodzą przez Pireneje do Hiszpanii), albo też asymilują się ze zwycięzcami, tworząc lud celtyckich Galów. Ok. 2 200 r. p.n.e. Celtowie wkraczają do północnej Italii (tamtejsze słowiańskie osady były nieliczne i szybko uległy asymilacji), ok. 2 100 r. p.n.e. opanowują Brytanię (skąd wchodzą do Irlandii), zaś ok. 1 700 r. p.n.e. wchodzą do Skandynawii (przez ziemie dzisiejszej Danii, opanowane przez Słowian ok. 4 000 r. p.n.e.), ale tylko na tereny południowej Szwecji i Norwegii (Dania wciąż pozostaje słowiańska, co oznacza że Słowianie i Celtowie nadal utrzymywali między sobą pokój i wspólnie "dzielili" się Europą, choć na terenie Europy Środkowej mogło dochodzić do lokalnych walk niektórych plemion), wypierając tamtejsze ludy I1 na daleką, mroźną północ. Słowianie również podejmują wyprawy, ok. 1 800 r. p.n.e. wkraczają do Grecji (plemię "Gorów" - od starosłowiańskiego słowa "gore", czyli "ogień", potem fonetycznie przekształconych w "Dorów" - {a nazwa ta nie ma żadnego sensu}, z którego to plemienia narodzą się późniejsi Spartanie). Ok. 1 200/1 100 r. p.n.e. nastąpiła słowiańska inwazja na Italię (zapewne obyło się bez większych walk) plemienia - Etrusków (alfabet etruski jest praktycznie dokładnie tożsamy ze starosłowiańskim, zaś sens słów jest... identyczny).
PIERWOTNA, NEOLITYCZNA LUDNOŚĆ HAPLOGRUPY I2, ZAMIESZKUJĄCA ZIEMIE DZISIEJSZEJ FRANCJI
WEJŚCIE ARYJSKICH CELTÓW DO GALII (DZISIEJSZEJ FRANCJI)
W kolejnej części przedstawię zarówno granice ówczesnej słowiańsko-celtyckiej Europy, jak i najpotężniejsze organizmy plemienne (nie tylko te, które dotyczą Ariów), religię ludów indoeuropejskich (oraz pierwotnych ludów o haplogrupie I1 i I2) no i parę słów na temat rozwoju języka Ariów (słowiańskiego i celtyckiego), który to jest bodajże najbliższy tzw.: prajęzykowi. A następnie przejdę do prezentowania dalszych rozwojów Europy (i wyznaczania jej nowych granic, tak wewnętrznych jak i zewnętrznych).
WZAJEMNE PRZENIKANIE SIĘ KULTUR SŁOWIAŃSKICH I CELTYCKICH
CDN.
